บ้านทรายขาวเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ อันเงียบสงบ อยู่ติดกับเชิงเขาสันกาลาคีรี อยู่ใกล้กับอุทยานแห่งชาติน้ำตกทรายขาว ด้วยธรรมชาติกับภูมิอากาศที่เย็นสบาย และวัฒนธรรมสองศาสนาระหว่าง พุทธ-มุสลิม ที่โดดเด่นซึ่งอยู่ร่วมกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เป็นเอกลักษณ์ของชุมชนและตำนานจนถึงปัจจุบัน
ชุมชนวัดทรายขาว มีคำขวัญที่แสดงถึงความโดดเด่น และเชิญชวนให้ผู้คนได้มาเยี่ยมเยือน ดังนี้ “น้ำตกงาม ลือนามอาจารย์นอง ชุมชนสองศาสน์สามัคคี ประเพณีลากพระขึ้นเขา มัสยิดเก่าโบราณ อร่อยหวานลองกอง ทุเรียนหมอนทองหวานมัน”
แหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม และประวัติศาสตร์
วัดทรายขาว
วัดทรายขาวเป็นวัดเก่าแก่วัดหนึ่งของอำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี สร้างขึ้นเป็นวัดเมื่อประมาณ พ.ศ.๒๓๐๐ โดยท่านภักดีชุมพล (นายเพ็ง) ที่ได้อพยพพรรคพวกมาจากเมืองไทรบุรี (รัฐเคดะห์) ประเทศมาเลเซีย ได้มาตั้งบ้านเรือนอยู่ที่นี่ ต่อมาได้บริจาคที่ดินสร้างเป็นวัดแล้วนิมนต์พระสงฆ์มาอยู่จำพรรษา วัดทรายขาวได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อวันที่ ๓๐ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๓๒
มัสยิดนัจมุดดีน เป็นมัสยิดเก่าแก่อายุประมาณ ๓๐๐ กว่าปี เป็นศาสนสถานในศาสนาอิสลามที่มีการก่อสร้างแบบผสมผสานระหว่างสถาปัตยกรรมไทยและสถาปัตยกรรมมุสลิม ซึ่งทำให้มัสยิดแห่งนี้มีลักษณะคล้ายศาลาการเปรียญของไทย
แหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ และการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ
อุทยานแห่งชาติน้ำตกทรายขาว น้ำตกทรายขาวเดิมชาวบ้านเรียกว่า “น้ำตกกระโถน” มีต้นกำเนิดจากยอดเขานางจันทร์บนเทือกเขาทรายขาว ตั้งอยู่ในเขตหมู่ที่ ๕ ตำบลทรายขาว อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี เป็นน้ำตกที่ตกจากหน้าผาสูงประมาณ ๔๐ เมตร น้ำตกแห่งนี้มีชื่อเสียงและเป็นที่นิยมมาท่องเที่ยวของประชาชน ซึ่งในปัจจุบันอยู่ในความดูแลรับผิดชอบของกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช
จุดชมวิวอุทยานแห่งชาติน้ำตกทรายขาว จุดชมวิวทะเลหมอก ขอพรถ้ำวิปัสสนาเขารังเกียบ สักการะพระพุทธมหามุนินโลกนาถ ชมหินสลักพระนามาภิไธย และหินผาพญางู (มีลักษณะคล้ายหัวงู) ที่มีความโดดเด่น
แหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร
สถานีเพาะชำกล้าไม้จังหวัดปัตตานี ตั้งอยู่ ม.๓ ต.ทรายขาว อ.โคกโพธิ์ จ.ปัตตานี เป็นสถานที่เพาะพันธุ์กล้าไม้ เช่น ไม้ตะเคียน ไม้สะเดา เป็นต้น
กิจกรรมการท่องเที่ยว
ร่วมประกอบอาหารพื้นบ้าน (คาว/หวาน) โฮมสเตย์บ้านทรายขาว นักท่องเที่ยวที่เข้ามาร่วมทำอาหารพื้นบ้าน กับเจ้าของบ้าน เช่น ทำ ขนมข้าวต้มใบกะพ้อ ไข่แม่เฒ่า แกงหยวกกล้วย เป็นต้น
ที่มา กระทรวงวัฒนธรรม